Mgła mózgowa i absolutna niemoc

Darzę wewnętrznym podziwem ludzi, którzy w ponad trzydziestostopniowy upał potrafią funkcjonować bez żadnego uszczerbku na mowie i myśli. Jakby to, że właśnie ich mózg gotował się na twardo nie było przeszkodą w dalszym życiu. Wstyd mi przyznać, ale dla mnie trochę jest. Czytać w upał? Niee. Oglądać coś? Niee. Wstać z kanapy? Nieee. A kiedy już jednak wstaniesz, bo jesteś zdyscyplinowana i stwierdzasz, że ilość treningów musi się zgadzać, to przekonujesz się jak bardzo nauczycielka z gimnazjum Cię oszukała: brwi z ewolucyjnego punktu widzenia nie służą do zatrzymywania płynącego z potu czoła. Do zatrzymania tej fali podczas temperatur około trzydziestu paru potrzebny byłby trzy razy bardziej gęsty busz, którego bym sobie jednak nie życzyła (nawet jakbym miała wyglądać jak Natalia Castellar). A wiecie co wywoływało u mnie przewracanie oczami tak potężne, że to cud, że oczy nie zostały mi w pozycji do wewnątrz czaszki? Kiedy mówiono mi w domu "...wyszłabyś na dwór, porobiła coś, a nie tylko przy tym komputerze!". Z kolei matkę mojej podstawówkowej koleżanki, której zabraniano siedzieć w domu w lato (koleżance, nie matce), uważałam za wcielenie zła i oczywiście - byłam tą, która jojczyła za wszystkimi, że chodźmy w cień. No, chodźcie. Zawsze.

Od kiedy pamiętam lato było dla mnie pod tym względem najgorszym okresem, bo wszystkie kompleksy wybiegały z szafy i ustawiały w szpaler krzycząc "oponka na brzuchu", "zapalenie mieszków włosowych na nogach", "trądzik na plecach", "krótkie, grube nogi" skutecznie demotywując mnie do jakiegokolwiek wyjścia z domu. Lato to zawsze była taka pora roku, że albo odsłaniałam ramiona i nogi w poliestrowych ciuchach i nadal było gorąco oraz krępująco albo zakładałam w czterdziestostopniowy upał dżinsy i bluzkę z zakrytymi plecami i gotowałam się niczym jajko na twardo. Krępująco było nadal, bo wtedy jeszcze czułam potrzebę tłumaczenia się ze swoich ubraniowych wyborów. Kostium kąpielowy? Dobre żarty. Teraz jestem już mądrzejsza o tyle, że nie kupuję poliestru i wiem, że moje mieszki włosowe na nogach nikogo nie obchodzą i nie wpadnę już na pomysł smarowania nóg podkładem (przy okazji, pewnie połowa  z was nie wie o czym mówię, więc czym ja do cholery przejmowałam się tyle lat?!). Jednak i tak garderoba letnia jest skromna, w sumie cały czas chodzę w tym samym, co kursuje rotacyjnie i częściej niż w okresie jesienno-zimowym między koszem na brudy, pralką, deską do prasowania i moim karkiem, więc to muszą być naprawdę mocarne tkaniny, bo ciuchy na jeden sezon już mnie nie interesują. Odsuwając jednak kompleksy na bok. Wyobraźmy sobie, że latem ubierasz się w końcu tak, że nie skwierczysz niczym masło na patelni. No właśnie, to niemożliwe. Taką przewagę nad Saharą ma Alaska - tam w końcu założysz na siebie tyle warstw ubrań (swetry w warkocze, wełniane skarpety, szale niczym koce!), że poczujesz lato w środku zimy. Spróbuj to samo zrobić na odwrót. Żadne bawełny, jedwabie, tencele, lny nie pomogą. Choćby i rozebrać się do naga. Nadal jest gorąco. A wyglądać godnie, gdy sukienka klei się do pleców, a letnie sandałki nie mające prawa obetrzeć, jednak to zrobiły? I dorzućmy jeszcze burzę, a ty bez parasola bo po co. No właśnie.