CALA GOLORITZE

Skręcając w uliczkę prowadzącą do Cala Goloritze, miałam w pamięci wpis na jednym z podróżniczych blogów, że szlak ten trwa około godziny lub półtorej w zależności od kondycji pieszego, a liczy ok. 3,5 kilometra. Nie jest to skomplikowana trasa, więc nie martwiliśmy się specjalnie tym, co nas spotka w drodze. Zaparkowaliśmy tuż przy restauracji usytuowanej obok wejścia na szlak. Nie da się go przegapić - to jedyna droga i do tego płatna. Bilet wstępu kosztuje 6 euro. Nie ma co fukać - prawdopodobnie dzięki temu plaża utrzymana jest w tak dobrym stanie. Wstęp na plażę nie jest czynny przez całą dobę. W niedzielę około 17:00 wpuszczani są ostatni turyści, by zdążyć przed zamknięciem o 20:00.

Wchodząc na drogę Michał usilnie próbował się dowiedzieć, czy na ten sam bilet można pójść na plażę, wrócić i wybrać się jeszcze raz w ciągu tego samego dnia. Sardyńczyk, jak to on, oprócz "bye and thank you" nie był specjalnie rozmowny. Dopiero po powrocie z plaży zdaliśmy sobie sprawę, jak osobliwe było to pytanie.

Szlak na Cala Goloritze biegnie przez wzniesienie - początkowo jest dość łagodne. Wspinamy się cały czas do góry po wytartych kamieniach oraz żwirze. Czasem pojawia się pocieszający znak: Cala Goloritze 2 km, etc. Warto uważać pod nogi, bo można wybić sobie zęby na niektórych korzeniach. Gdzieś w połowie drogi łagodna wędrówka do góry zamienia się w strome zejście w dół, które ostatecznie, potwierdzi opinię, że zejście na plażę jest bardziej wymęczające niż powrót. Dla osoby, takiej jak ja, która z aktywnością fizyczną ma wspólnego mniej niż blogerka modowa z targowiskiem na Bakalarskiej, było to ekstremum. Podczas wędrówki polecam rozglądać się na boki  - widoki są naprawdę przednie, szczególnie, że trasa wygląda, jak dawne koryto wodospadu (prawdopodobnie nim jest). Przy okazji: mimo, że idziecie na plażę, polecam zakryte obuwie i nie jakieś tam trampki, a solidniejsze buty. Nie zapomnijcie o wodzie - pan sprzedający bilety również ma kilka butelek pod ladą. 

Ostatnim etapem wędrówki jest zejście po drewnianych schodach prowadzących prosto na plażę. Uczucie ulgi, szczęścia pomieszanego ze zmęczeniem pojawiające się z chwilą dostrzeżenia wyłaniającej się zatoczki wypełnionej lazurową wodą, jest jedną z najlepszych emocji, jakiej doznałam podczas tych wakacji. 

Cala Goloritze jest bardzo popularnym miejscem, więc nie nastawiajcie się na spokojne leżenie pozbawione hałasów produkowanych przez turystów. Nikogo nie odstrasza szlak - chęć zobaczenia plaży, jest większa niż obawa przed wędrówką. Plaża jest również mniejsza niz wydaje się na zdjęciach i przez większość dnia zacieniona przez otaczające skały. Podobno pod koniec dnia turystów jest znacznie mniej. Ostatecznie spędziliśmy tam mniej czasu, niż wyniosło łączne dojście i powrót z plaży. Regeneracja, zwiedzenie niektórych skalnych zakamarków, spacer po kamienistym brzegu, zanurzenie w wodzie po kolana (woda nie należała do najcieplejszych) i zarządziliśmy odwrót. Już pominę fakt, że żadni z nas plażowi amatorzy. Leżenie na plaży? Bleh!