Ostatni dzień w Baunei zapowiadał się leniwie i niespieszne. Nie planowaliśmy nigdzie jechać i chcieliśmy jak najmilej wykorzystać czas, który pozostał nam na wyspie. Nazajutrz czekała nas droga powrotna do Cagliari i lot do Krakowa. Ponadto pogoda przestała dopisywać i tego dnia było stosunkowo chłodno - przynajmniej w górach. Wizja leniwego poranka pod kołdrą z parującym kubkiem włoskiej kawy stojącej tuż obok i przyglądaniem się promieniom słonecznym wpadającym przez wielkie okno w sypialni, była szalenie kusząca.

Ciekawość jednak zwyciężyła. Michał przyszedł do mnie z otwartą mapą w Google Maps i przypomniał, że planowaliśmy zobaczyć również kanion Gorropu. Ten punkt świetnie pasował do planu, jakim byłby objazdowy trip w kierunku północnym trasą SS125. Przyzwyczajeni do górskich dróg w okolicach Baunei, stwierdziliśmy, że trasa pokazana na ekranie wydaje się szalenie relaksująca. Tak też w istocie było.

GÓRSKIE DROGI

Zapakowaliśmy cieplejsze bluzy oraz prowiant do auta i wyruszyliśmy zaraz po późnym śniadaniu. Trasa w kierunku północnym podobnie jak w innych rejonach tego obszaru jest wyżłobiona wzdłuż stoku góry i charakteryzuje się dużą ilością zakrętów - choć łagodniejszych od tych w górskim odcinku wiodącym do Baunei. Ponadto droga, którą wybraliśmy biegnie przez Park Narodowy Gennargentu, który jest niesamowicie rozległy i piękny. Nie zdecydowaliśmy się na pieszą wędrówkę po górach i lasach, ale z poziomu górskiej drogi widoki były naprawdę obłędne. Jeśli ktoś szuka nowych miejsc do aktywnego wypoczynku, to myślę, że powinien rozważyć te rejony.

Pierwszy przystanek zrobiliśmy tuż za Baunei w szerokiej zatoczce, gdzie znajdował się punkt widokowy. Na jedną stronę rozciągał się widok na dolinę, góry oraz morze, z kolei z drugiej widać było górskie masywy, za którymi kryły się sardyńskie plaże. Zatoczka rotacyjnie zapełniała się turystami, którzy podobnie jak my, byli żądni malowniczych widoków.

Droga z Baunei do punktu Passo Ghenna Silana, gdzie znajduje się wejście na górski szlak prowadzący do Gorropu, to trasa licząca ok. 28 km, a przejazd autem trwa do maksymalnie 40 minut. Po drodze natrafiliśmy na mnóstwo stadek zwierząt hodowlanych: owiec, krów oraz kóz. Te ostatnie potrafiły w najmniej oczekiwanym momencie przebiec przez trasę.

Wejście na szlak do Gorroppu jest czytelnie oznaczone. Obok znajduje się parking, restauracja oraz hotel. Do wyboru ma się dwa szlaki: łatwiejszy i ten bardziej wymagający. O ile dobrze pamiętam łatwiejszy szlak trwa około półtorej godziny, a samo przejście kanionem następną godzinę. Nie zdecydowaliśmy się na tę wycieczkę, więc tylko cytuję to, czego dowiedziałam się przy wyjazdem - niestety nie są to informacje sprawdzone na sobie, dlatego przez ewentualnym wyjazdem zachęcam do ich zweryfikowania.

Pokręciliśmy się trochę przy masywie, ale szybko skryliśmy się do auta -  w tym rejonie niemiłosiernie wiało. Po krótkiej naradzie postanowiliśmy jechać dalej w kierunku północnym i odwiedzić miasto Cala Gonone oddalone od Passo Ghenna Silana o około 30 min drogi autem. Jednak przypuszczam, że każdy kto jedzie tą trasą po raz pierwszy, raczej nie dotrze tam szybciej niż w godzinę. Widoki magnetyzują i sprawiają, że zatrzymacie przynajmniej w kilku zatoczkach.

JAK JEŻDZĄ WŁOSI?

Najeździliśmy się trochę po Sardynii i choć wielu nam powtarzało, że Włosi jeżdżą, jakby jutra miało nie być, to nie wspominamy tego, jako aż tak traumatyczne przeżycie. Podczas pobytu w Cagliari nie mogłam zrozumieć dlaczego kierowcy jeżdżą tak szybko ciasnymi i stromymi uliczkami. Gdy Michał zaczął prowadzić wśród takich samych uliczek Baunei, odpowiedź przyszła sama - spadek terenu naturalnie wymusza prędkość, a ludzie poruszający się uliczkami są do tego przyzwyczajeni. Ciekawym jest, że ani razu nie poczułam się zagrożona będąc mijaną przez auto lub zaskoczona pojazdem wyłaniającym się zza zakrętu. Piesi i kierowcy funkcjonują w jakiejś mistycznej zgodzie, nikt na nikogo nie trąbi (kierowca na kierowcę to co innego!), piesi zawsze zdążą przytulić się do ściany budynku, a kierowca wyhamować. Zero niebezpiecznych sytuacji tego typu.

Niestety Włosi odznaczają się pewnym niechlujstwem jazdy, co widoczne było np. w Cagliari - kierunkowskazy są zbędne, dwupasmowa jezdnia może być równie dobrze trzypasmową, a jeżdżenie "na dupie" jest normą. Jazda z powrotem, trasą z Baunei do Cagliari, minęła nam bez większych problemów - nawet zamknięty wjazd do miasta i objazd podmiejskimi drogami był tak czytelnie oznaczony, że nie sposób było się zgubić. Infrastruktura drogowa na Sardynii była bardzo na plus. 

POWRÓT

Z rosnąca niechęcią przyglądaliśmy się prognozom pogody, która miała powitać nas w Polsce. Odcinając się od złych myśli postanowiliśmy wybrać się na ostatni spacer po Baunei. Michał kupił w lokalnej lodziarni loda, a ja myślałam o tym, ile kupić kawy pamiętając, że obowiązuje nas limit bagażowy. Ostatecznie kupiłam jej za mało. Następnym razem przywieziemy całą walizkę.